KRÓTKA HISTORIA JĘZYKA NORWESKIEGO
Język norweski należy do grupy języków germańskich, ale najbardziej jest spokrewniony z językiem szwedzkim, duńskim i
islandzkim, z którymi tworzy północną gałąź tych języków. Ze względu na złożoną historię i dawną unię z Danią, współczesny norweski funkcjonuje w dwóch konkurencyjnych formach: bokmal
lub riksmal, oraz nynorsk, czyli „nowo-norweski”. Powszechnie początki Norwegii jako obszaru zorganizowanego datuje się na rok 872, za czasów panowania króla Haralda
Pięknowłosego. W XI w. do Norwegii dotarło chrześcijaństwo. Wraz z chrześcijaństwem pojawił się również alfabet łaciński. Pierwsze norweskie teksty zapisane łacińskimi znakami datowane są na XII
stulecie. W 1380 r. Norwegia zawiązała unię z Danią co miało fundamentalny wpływ na rozwój języka norweskiego. Kopenhaga, wraz ze swoim uniwersytetem, została kulturalną i intelektualną
stolicą obu państw, jak również oficjalną stolicą unii. Od XVI do XIX wieku, standardowy duński był oficjalnym językiem Norwegii. Język duński podlegał w tamtym okresie zmianą na
terenie Norwegii czego efektem było powstanie norweskiego bokmal, lub inaczej duńsko-norweskiego. Po uzyskaniu niepodległości przez Norwegię w 1814, unia lingwistyczna między państwami trwała dalej. Wpływ na nią miały jednak utrudnienia natury praktycznej i politycznej. Po pierwsze, w swojej formie mówionej, duńsko-norweski bardzo różnił się od standardowego duńskiego. Podczas gdy elita
korzystała z bardziej standardowej wersji tego języka, niższe warstwy społeczne używały dialektów bliższych językowi
norweskiemu, co powodowało utrudnienia systemu edukacji. Biorąc pod uwagę polityczną sytuację po rozwiązaniu unii, te lingwistyczne różnice między klasami były wyjątkowo problematyczne. Mieszkańcy niepodległej Norwegii zaczęli
domagać się więc języka narodowego, którego używaliby wszyscy mieszkańcy. W 1853, norweski lingwista samouk Ivar Aasen osobiście odpowiedział na potrzeby Norwegii odnośnie języka narodowego. Łącząc dialekty zachodnie i centralne, Aasen stworzył standardowy język norweski, który nazwał landsmal. Dziś znamy ten język jako norweski nynorsk, lub język nowo-norweski. Język nowo-norweski był oparty na tradycjach staro-norweskiego a jego celem miało być pozbycie się języka duńskiego z Norwegii.
Jego działania zakończyły się sukcesem i nowy norweski został uznany za drugi oficjalny język narodowy (pierwszym był duńskonorweski) w 1885. Do połowy XIX wieku, w nowo niepodległej Norwegii utrzymywała się forma norweskiego oparta na duńsko-norweskim. Dopiero ponad 15 lat po uzyskaniu niepodległości, wprowadzono politykę reformy językowej. Językoznawca Knud Knudsen opracował mówiony język norweski, który był zbliżony do formy pisanej powszechnie wówczas
używanego duńsko-norweskiego. Jego reformy językowe były mniej drastyczne niż nowo-norweska wersja Aasena, oparta na dialektach norweskich z różnych części kraju. Ponad to mniej radykalna propozycja modyfikacji duńskonorweskiego
Knuda Knudsena była popularna wśród norweskich pisarzy XIX wieku, a norweski ruch literacki późnego XIX stulecia znacząco przyczynił się do rozpowszechnienia się tej wersji języka. Jednak nowo-norweski Aasena miał również swój udział na
literackiej scenie kraju. Wielu norweskich autorów doceniało poetycką dosadność języka, co przyczyniło się do zachowania pozycji nowo-norweskiego w dzisiejszej kulturze Norwegii.
Język norweski jest oficjalnym językiem Norwegii, zamieszkiwanej przez około 4,644,457 obywateli. Rozbieżność między norweskim nynorsk a norweskim bokmal zachowała się do dnia dzisiejszego.
Norwegia uznaje obydwa języki za oficjalne, obydwu naucza się w szkołach, a audycje radiowe i telewizyjne nadawane są w obydwu językach. Mimo że obydwa języki są wciąż w użyciu, tylko ok. 20% populacji
Norwegii korzysta z nynorsk jako głównego języka pisanego. Bokmal jest częściej używany w piśmie, podczas gdy większość mówionych dialektów norweskich ma bliższe powiązania z nynorsk.